Yarış Atları

Sene 2011. Mini mini birler okuma-yazma öğrenir öğrenmez kocaman çantalarını test kitaplarıyla doldurur olmuş. Benim zamanımdaki üniversite yarışı ilköğretim seviyesine inmiş. İlköğretim son sınıfta ben hiçbir sınava girmemiştim. Direk düz liseden devam ederek rahatça iyi bir üniversiteyi kazanabilmiştim. Ama şimdi iyi bir üniversite için iyi bir lise şart olmuş. Artık elemeler daha erken yapılıyor. Bu yüzden iyi bir liseye kapak atmak için canla başla yarışır olmuş çocuklar.

Çocuklar, çocukluğunu yaşayamadan ezbere boğuluyorlar. Okul müfredatı çok gereksiz kuru bilgilerle dolu. Daha 1. sınıfa giden çocuğa İstiklal Marşı’nın 10 kıtasını ezberlettiriyorlar. Geçenlerde bir ilköğretim 7. sınıf öğrencisi bir matematik problemi getirdi önüme çöz diye. O zorluktaki soru 15 sene önce ÖYS’de (ÖSS’den sonraki 2. basamak sınavı) çıkıyordu. Çok yükleniyorlar çocuklara, zorluyorlar. Körpe beyinler, milli öğütümün ağır müfredatı altında eziliyor. Hafta sonları sokakta top oynaması gereken çocuk ya evde oturup test çözmek zorunda kalıyor ya da özel dershaneye gidiyor.

Çocuklar kendi doğalarına aykırı hareket ediyor. İnsan doğasına aykırı her hareket bir bozukluk olarak (bumerang misali) geri döner. Yaşanmayan çocukluk, geleceğin psikopat yetişkinlerini doğurur. Hele bir de bazı veliler var ki sidik yarıştırır gibi çocuklarını, başkalarının çocuklarıyla yarıştırır olmuş. Benim çocuğum senin çocuğundan daha başarılı diye hava atıyorlar. Çok test sorusu yapabilen robotlaşmış çocuk başarılı çocuk anlamına geliyor yani. Bu gidişle gelecekte her mahalleye bir tane psikolojik terapi merkezi şart olacak.

Milli öğütüm bu kadar çocukların üstüne binmişken, bir de siz binmeyin sayın veliler. İnsan çocuğuna biner mi yahu? Çocuğun kişiliği ve karakteri, başarıdan önce gelir. Bu ülkeye doktor, mühendisten önce dürüst adam lazım.

(7 Nisan 2011)