Bir zamanlar seçkin müslümandılar. Kibirlerinden geçilmez, diğer müslümanlara tepeden bakarlardı. Hatta diyalog ve hoşgörü adına gayrimüslimlere karşı daha merhametliydiler. Müslüman kardeşliği neredeyse kendi içlerinde geçerliydi. Diğer müslümanlar haraç verdikleri sürece bir nebze kardeş sayılabilirlerdi. Samimiyet, müminliğin ruhuyken; "sessiz ve derin"den deyip kendilerini gizlediler. Bukalemun gibi girdikleri ortama göre renk değiştirdiler. Yalandan da hiç geri durmadılar. Uyduruk amaçlarına ulaşmak için dinlerinden taviz vermekten hiç çekinmediler. Şeytan onlara yaptıklarını süslü gösterdi, saptıkça sapıttılar. O kadar ki şeyhlerini tanrılaştırıp şirke düştüler. Sonunda da El Müzill onları zelil etti.
El Müzill (Allah'ın isimlerinden): İstediğini zelil edip alçaltan,
süründüren, hor-hakir eden. İstediğinden izzet ve şerefi çekip alan.
