Geçen gün ODTÜ'deki üniversite hocam Facebook'ta Cumhuriyet Gazetesi'nin Charlie Hebdo ve ifade özgürlüğü ile alakalı bir haberini paylaşmıştı. Ben de altına şöyle bir yorum yazdım: "Sizin ifade özgürlüğü dediğiniz şey dinsizliğe kılıf olmasın?". O da buna karşılık seviyeli bir şeyler yazdı. Ben de dedim ki: "Kişi dinsiz olabilir orada sorun yok. Ama ben hiç dinsiz olamadım. İlkokulda başkalarının tanrısına iman etmeye zorlanırken ifade özgürlüğü benden yana değildi."
Bunu görür görmez bir üstte ifade özgürlüğünden bahseden hoca üç yorumu da sildi, hızını alamayıp beni de sildi. Devrimci, özgürlükçü ODTÜ'lü bilim adamı ifade özgürlüğünü bana bir kez daha tersten göstermişti. Hiç de şaşırmadım çünkü ona yorumda da yazdığım gibi biz böyle büyümüştük zaten. İlkokuldan itibaren zorla dindar yapmaya çalıştılar. İmanlarının şartlarını çağdaşlık, ilericilik adı altında ezberlettiler. Tanrılarını, Din Kültürü ve İngilizce derslerine bile ünite diye koydular. Bol sevaplı dini bayramları için bize talim yaptırdılar. Yeri geldi mayıs sıcağında toprak sahada ter döktüm yeri geldi tribünde flama tuttum. Çoğu zaman da (rap rap) asker olup yürüdüm. Hatta küçük yaşta aldığım bu askerî eğitim sayesinde askere gidince hiç zorlanmadım. Neydi o günler, okulda derslere savaşa gider gibi "Rahat - Hazır ol" komutlarıyla girerdik.
Dinsizliğe tahammülleri hiç olmadı bu yobazların. Onların dinine girmeyenleri insan yerine koymadılar. Hatta bırak insanı geçmişte tanrılarına saygısızlık eden ineği bile sürgün ederek cezalandırmışlar. Birçok dinsiz bu yüzden takiye yapmak zorunda kalarak münafıklığı seçti. Hatta bu takiyecilerden bir tanesi bunlara fena kan kusturdu. Sözde muhtar bile olamayacak olan bu münafık onların Deccal'i oldu. Bu Deccal'in adını duyan lanet okuyor. Oysa kendi tanrıları da Balıkesir'de hutbe vererek takiyenin kralını yapmıştı bir zamanlar.
Bu imansız yazıyı, dinsizliğimin asıl sebebi olan ayetle bitiriyorum:
"Dünyaca bilinmektedir ki, bizim devlet yönetimimizdeki ana programımız, Cumhuriyet Halk Partisi programıdır. Bunun kapsadığı prensipler, yönetimde ve politikada bizi aydınlatıcı ana çizgilerdir. Fakat bu prensipleri, gökten indiği sanılan kitapların doğmalarıyla asla bir tutmamalıdır. Biz, ilhamlarımızı, gökten ve gaipten değil, doğrudan doğruya yaşamdan almış bulunuyoruz."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder